استقبال شرکت‌ها برای جذب نیرو و عدم تمایل مقرری‌بگیران بیمه بیکاری به اشتغال مجدد

در این یادداشت آمده است:
در یکی دو سال اخیر بارها در تیترهای مختلف خبری شاهد شکایت کارفرمایان و مدیران عرصه‌های صنعتی تولیدی از فقدان نیروی کار علیرغم تمایل به جذب بوده ایم که در ماه‌های گذشته شدت بیشتری یافته و در یک تحلیل اجتماعی این امر دارای مغایرت بسیار با خیل افرادی است که از آنها به عنوان جویندگان کار یاد می‌شود.
اگر شرایط سنی و داشتن سابقه کاری برای افراد جویای کار را به منزله یکی از شرایط شرکت‌ها در هنگام جذب نیرو قلمداد نمائیم این روزها بیشتر از گذشته شاهد این هستیم که فرار از کار و عدم تمایل به اشتغال مجدد حتی در بین مقرری بگیران بیمه بیکاری که معمولاً دارای رزومه فعالیت چندین ساله و سابقه کار هستند ملموس بوده و گویا این امر به شکل اپیدمی به عنوان یک پدیده و ناهنجاری جدید در عرصه‌های اجتماعی اقتصادی نمایان گردیده است.
امروز بحران نیروی انسانی در شرکت‌ها و کارخانجات به سمتی میرود که کارفرمایان بعضاً حتی به سراغ کارگران غیرایرانی به ویژه افغانستانی رفته و به منظور جلوگیری از توقف گردش چرخ‌های کارخانه یا واحد صنعتی خود عواقب برخی تخلفات غیرقانونی را به جان میخرند.
با توجه به اینکه بر اساس ماده 9 قانون بیمه بیکاری کارفرمایان علاقمند می‌توانند با اعلام نیاز از طریق مبادی اداره کار، نسبت به جذب مقرری بگیران بیمه بیکاری که رسته شغلی آنها با فعالیت مورد نظر آنها تناسب داشته باشد اقدام نمایند ولی نکته جالب اینجاست که علیرغم استقبال بسیاری از شرکتها از این ماده قانونی و تمایل به جذب مقرری بگیران بیمه بیکاری که به هر حال با فضای کار تولید و صنعت آشنا بوده و سابقه و تجربه اولیه را دارا هستند، مقرری‌بگیران بیمه بیکاری به عنوان جامعه هدف به اشکال مختلف با فرار از شرایط پیش آمده برای اشتغال مجدد و نقش آفرینی در توسعه و گردش چرخهای اقتصادی با حربه های متفاوت و بهانه های گوناگون از این امر اجتناب ورزیده و یا اگر هم در ظاهر ابراز تمایل می‌نمایند در شرکت‌ها و نزد کارفرمایان به گونه ای رفتار نموده یا عملکردی دارند که با به کار گیری آنها موافقت نشود.
نکته قابل تامل اینکه در روزگاری نه چندان دور،بیکاری صفتی زشت و قبیح در جامعه بوده (البته در برخی استان‌ها به دلایل مسائل فرهنگی و عقیدتی همچنان این نگاه وجود دارد) و حتی افرادی که از مقرری بیمه بیکاری بهره میبرده‌اند مورد نکوهش اطرافیان بوده اند.البته دریافت این تعهد برای کسانی که واقعاً به شکلی غیرارادی شغل و درآمد خود را از دست داده و امکان و شرایط کار جدید را علیرغم پیگیری ندارند فاقد ایراد بوده و این حق قانونی به آنها تعلق دارد.
بررسی ابعاد مختلف و علل اجتماعی و ریشه‌های این رفتار نیازمند کار پژوهشی و تحلیل‌های اجتماعی فرهنگی بوده و امید است با هدف داشتن کشوری آباد و توسعه یافته،شهروندان با درک عمیق از مسئولیت اجتماعی سهم خود را برای تعالی میهن ایفا نموده و اساتید و محققان و مسئولین و متولیان به کنکاش جدی‌تر عوامل و همچنین آثار این موضوع بپردازند.